Þetta virðist ætla að ganga hratt fyrir sig þessa daganna og vikurnar hjá CCAA í Kína, þeir eru þegar búnir að senda út upplýsingar fyrir júní og júlí þannig að nú er bara að bíða spennt eftir hvenær næstu tveir mánuðir koma frá þeim. Þá gætum við fengið upplýsingar, en trúlega þurfum við að bíða aðeins lengur, en að öllum líkindum fá allavega 6 foreldrar hér heima upplýsingar um sín börn og það er nú bara nógu spennandi fyrir mig að vita af því. Þar á meðal eru nefnlega nokkir tilvonandi foreldrar sem ég þekki og það verður æðislegt að fá að upplifa þetta með þeim og vita að okkar er alveg að koma. Veit samt að ég verð smá öfundsjúk að fá ekki líka en það er nú bara eðlilegt, ekki satt.

Ég er búin að vera reyna að finna einhverja haldgóða afsökun yfir því að vera alltaf að kíkja á póstin hjá mér og fylgjast með því sem er að gerast á netinu í ættleiðingarmálum frá Kína. Í morgun komst ég niður á góða afsökun, hún er sú að "meðganga" okkar hjóna fer að miklu leyti fram á netinu. Þar fáum við í raun upplýsingar um hversu langt við erum komin og hversu langt er eftir. Það er jú engin svona 9 mánaðar meðganga hjá okkur, því frá því að við sendum umsóknina út eru komnir 9 mánuðir og við ekki komin með barn ennþá. Meðgangan nefnilega styttist og lengist til víxl hjá okkur, allt eftir því hvað við lesum á netinu. Netið er því okkar "ljósmóðir" og "sónar" því ekki förum við í neinar skoðanir eða tékk til að sjá hvernig gengur hjá okkur heldur þurfum við að leita eftir þeim upplýsingum sjálf. Ef ég færi ekki á netið allan biðtíman og væri ekki í þeim netgrúppum sem ég er í þá vissi ég ekkert og mundi ekkert vita trúlega, fyrr en allt í einu væri hringt og sagt að við værum búnin að fá upplýsingar. Það er nefnilega þannig að við fáum engar upplýsingar frá t.d ÍÆ allan tíman sem við bíðum. Hver mundi vilja eignast barn og geta ekki fylgst með hvenær von væri á því inn á heimilið? Tala nú ekki um þegar áætlaður "fæðingardagur" er gjörsamlega óútreiknanlegur. Ekki ég svo mikið er víst. Sú óvissa væri ekki eitthvað sem ég gæti búið við, ég þarf að geta haft meira yfirsýn yfir líf mitt en það að vita ekki hvað næstu dagar og vikur bera í skauti sér hvað svona stórviðburði viðkemur.

Þannig að nú fer ég bara eins og oft á netið og mig listir hvort sem ég er í fríi eða ekki og reyni að finna út hvort ég megi búast við að sjá fyrir lok "meðgöngu" okkar hjóna á næstu dögum, vikum eða mánuðum. Þarf ekki lengur að vera að afsaka mig og hafa áhyggjur af þessu netfíkn minni, hún rennur trúlega af mér þegar ég er komin með gullmolan okkar í hendurnar.

Eigið öll góða helgi.

Engar nýjar fréttir um gang mála en vonandi kemur næsta vika með góðar fréttir í farteskinu. Þá er vona á að CCAA sendi út upplýsingar fyrir júní og júlí, það eru engar íslenskar umsóknir í þeim mánuðum þannig að það er ekki fyrr en í næstu sendingu frá þeim sem næsti hópur má eiga von á upplýsingum og kannski við þá líka, það er svona öggupínuponsulítill möguleiki á því. Sem ég reyndar held að mér sé óhætt að trúa að gerist ekki. En maður veit aldrei hvað framtíðin ber í skauti sér svo mikið er víst í þessum málum.

Þegar hjón eru að glíma við barnleysi þá gengur lífið allt út á bið eftir einhverjum fréttum um að eitthvað gersti sem færir okkur nær takmarkinu. Sum bíða meira segja spennt eftir því hvort blæðingar koma eða ekki og ég veit að það mundir ekki margir skilja samtal okkar á milli sem erum í þessu. Svo er það að bíða eftir að komast að í glasa og bíða eftir að vera búin að sprauta og geta farið í eggjatöku síðan að bíða eftir uppsetningu og svo hin langa bið eftir niðurstöðum. Ef þær eru nei hefst biðin aftur upp á nýtt eftir að komast að og svona getur þetta gengið í mörg ár upp í 5-6 ár. Ekkert hægt að plana neitt því kannski kemur já og þá er nú ekki gott að vera búin að plana mikið eða það kemur nei og þá vill maður vera tilbúin þegar maður kemst að aftur og vill ekkert plana sem raskar því. Þið sjáið því að það að ákveða eitthvað langt fram í tíman getur verið erfitt í þessari biðstöðu.

Núna er vonandi að ljúka næst síðasta biðtímabili okkar hjóna og trúlega því lengsta, biðinni eftir upplýsingar sem fer vonandi að ljúka sem fyrst. Svo tekur síðasta biðin við í bili, eftir að fá ná í barnið sitt og halda á því í fyrsta sinn. Þá getum við farið að hvíla okkur á biðinni eða næstum því. Því ef við ætlum að ættleiða aftur þá þurfum við að bíða í eitt ár frá því að við komum heim til að mega senda út umsókn aftur og þá getum við farið að bíða aftur eftir að hinum og þessum áföngum líkur í skýrslugerð varðandi umsóknina til að geta farið að bíða eftir því að fá upplýsingar frá Kína. Það er því óhætt að segja að líf okkar hafi verið ein bið í um 5-6 ár og ég verð nú að segja að ég er orðin alveg afskaplega þreytt á henni og hvernig biðin stjórnar lífi okkar. Það hljómar því ekkert rosalega vel í eyrum mínum þegar fólk segir við mig: "Hvað þið þurfið nú ekki að bíða svo lengi í viðbót" eða " hvað þurfið þið ekki að bíða lengur en þetta" og tala nú ekki um "þegar þið fáið barnið þá gleymið þið allri þessari bið um leið" hver trúir því að maður gleymi um 6 árum í lífi sínu. Getur þú það? Ég vona að ég geti það ekki því þá er ég komin með virkilegan mikinn aldurstengdan athyglisbrest og ég er ekki svo viss um að ég vilji fá hann strax. Í raun hófst þessi bið þegar fyrst var farið að reyna að eignast barn og en ekki þegar umsóknin var send út og það er orðið langt síðan.

Jæja best að hætta þessu rausi í bili, bara svona aðeins að velta mér upp úr biðinni á meðan ég held áfram að bíða því það er það eina sem ég get gert þessa daganna.